Ekonomik darboğaz, pandemi ile birlikte daha da artıyor. Yoksulluğun boyutu ise en çok mahalle bakkallarında hissediliyor: Bebek bezlerine alarm takılıyor, toz şeker 1 ya da 2 liralık poşetlerde satılıyor, insanlar 2 liralık pirinç alıyor, zeytin tane ile satılıyor…

İstanbul, Şişli’de bir bakkal, yurttaşın geçim sıkıntısını şu sözlerle anlatıyor:

“Vatandaş ekmek alacak parayı zor buluyor. Alışverişin normali aylık ya da haftalık olanıdır. Artık öğünlük alışveriş yapılıyor. Para yok kimsede. Zeytinyağını bardakta istiyor, 2 liralık istiyor, ben öyle satmıyorum ama istiyorlar. Mesela deterjan alacak ama yarım şişe istiyor. Ben de yarım litrelik pet şişelere doldurup satıyorum. Normal deterjanın fiyatı 7-8 lira ama insanlar alamıyor, ben de yarım litrelik şişeleri 2 liradan veriyorum çünkü bunu alabiliyor. Yarım margarin, bir yumurta alıp gidiyor. Bunları da veresiye yazdırıyor. İnsanlara reva mı bu.”

Bakkallar, son zamanlarda veresiye defterine yazdırarak alışveriş yapanların sayısında da artış olduğunu söylüyor. Mahalleliyi tanıdığı için veresiye vermek zorunda kaldığını aktaran bakkallar, ödemelerin ise bir ila beş ay içerisinde yapıldığını ifade ediyor.

Dahası:

TÜİK’in kalkınma göstergelerine göre 2017'de yüzde 13.5'e kadar gerileyen yoksulluk oranı, 2019’da yüzde 14.4'e yükseldi.

Muhtarlar, son dönemde yurttaşlarında yardım talebiyle kapılarını çaldığını söylüyor. Kimi ‘fakirlik belgesi’, kimi ise gıda yardımı almak için başvuruyor. Mahalle muhtarları ayrıca icra tebligatlarının sayısında da ciddi bir artış olduğunu belirtiyor. 

Yorum:

Murat Muratoğlu’nun yazısı: ‘Türkiye’de yoksulluk yaşam biçimi oldu!’