Toplam sözcük sayısı: 1.404 - Ortalama okuma süresi: 5.5 dakika

Hazırlayan: Cevat Kriket

Ezelî nefret, ebedî haset ve bitevi futbolun diyarı Süper Lig 66. sezonuyla geri döndü. İkinci hafta itibarıyla üç büyük takım da en az bir kez saha dışında isyan edip kendi aleyhine oyunlar oynandığını öne sürdüğüne göre endişelenecek bir şey yok, her şey bıraktığımız gibi. Ancak rekabetin daha da kızıştığı iddia edilebilir.

Bir yanda ‘yeniden Avrupa şampiyonluğu’ vurgusu yapan ve bunun formülünü Mauro Icardi benzeri transferlerde görerek büyük isimleri kadrosuna katan Galatasaray… Diğer yanda 10 yılı bulan şampiyonluk hasretini dindirmek adına müzmin başarısız başkanı Ali Koç’un kongre sezonunda nihayet ‘doğru’ transferleri yapan Fenerbahçe…

Icardi, Zaha, Dzeko, Tadic, Torreira, Szymanski, Cengiz Ünder, Mert Müldür, Angelino, Fred, Tete, Mertens, Ziyech gibi yüksek maliyete ve kaliteye sahip oyuncuların iki takımın kadrosuna serpilmesini sağlayan bu rekabet, Beşiktaş’ı da yaz boyunca etkiledi. 

Ziyech (Fotoğraflar: Depo Photos)

Yönetimin akılcı bir stratejiden yoksun olduğu koşullarda Siyah-Beyazlılar da kendini ‘çalım goygoyu’nun içinde buldu hatta buradan Milot Rashica’yı ‘çekerek’ yararlı bir iş yaptı. Ancak kadrosunda Aboubakar, Gedson gibi rakiplerindeki muadillerinden geride kalmayan isimler olmasına karşın harcamaları yükselten bu rekabetin Çebi yönetimine yaramadığı açık. Ante Rebic gibi normal şartlarda ligimizde iyi iş yapacağını düşüneceğimiz bir isim dahi sönük bulunuyor. ‘İsim’ kaygısı çareyi Alex Oxlade-Chamberlain gibi kronik sakatlık problemleriyle anılan futbolcularda görüyor. Bir yandan da eski ve dev maliyetli aşk Talisca, 37 yaşındaki Sergio Ramos kovalanıyor… 

Her neyse. Kim geldi, kim gitti, kim en iyi transferleri yaptı, kim en iyi çalımı attı; tüm bunlar hakkında kuşkusuz spor medyamız en yetkin, tarafsız, profesyonel değerlendirmeleri yapacaktır! Gelin görün ki en az hakemler, federasyon, kulüp yönetimleri, adil yarışma kültürü eksikliği kadar spor medyasının derinleşerek büyüyen krizi de Süper Lig’e dair şikâyetlerde rol oynuyor.

Spor yorumcusu Cüneyt Kaşeler, geçen günlerde Twitter hesabından altına imzamı atacağım şu sözleri sarf etti: “Spor kamuoyunda artık taraf olmak da yeterli değil. Taraf olsanız bile taraftarın, yönetimlerin istediğini söyleseniz bile yetmiyor, yetmeyecek. Aynı şeyi daha yüksek sesle daha basit söyleyenler öne çıkacak. Sonu uçurumda bitecek yarışın kazananı olmaz.”

Elveda muhabirlik, hoş geldin kulüp neferliği!

Rashica

Türk spor medyasının yıllardır üç büyük kulübün futbol branşının etrafında yoğunlaşan geleneği zaman içinde kalitesizleşmekle kalmadı, sosyal medyayla birlikte gazetecilik iddiasını da yitirdi. Takipçi kazanmanın yolu muhabirliğini yaptığı takıma dair doğru haberleri vermekten çok o kulübün ‘neferi’ hâline gelmekten geçince, ortalık amigo muhabirlerle doldu. Kulüp yönetimleri bir yandan kendi çıkarlarına hizmet etmediğini düşündüğü gazetecilere bilgi akışını kesti, hatta onlara davalar açtı. Diğer yandan bu gazetecilik tipini sürekli rakiplere ve federasyona/hakemlere dair sert söylemlerle kutuplaştırdıkları taraftar kitlesine hedef gösterdiler. 

Neticede gazetecilik kaygısı olanlar silikleşti, amigo muhabirler çalıştıkları kurumlardan bile daha popüler hâle geldi. Farkındaysanız bir süredir bu ekolün mensubu isimlerden şu cümleleri büyük bir iftiharla duyuyoruz: “X yönetimi bu transferi büyük bir gizlilik içinde yürüttü. Ben de transfere zarar gelmemesi için haber yapmadım.” 

Normalde ‘gazetecilikten istifa’ anlamına gelen bu ifade bizde artık bir ‘söylem’e, prim toplama aracına dönüştü.

YouTube kanalları hızla öncellerine dönüşüyor

Cengiz Ünder

Türkiye’ye özgü politik şartların etkisiyle konvansiyonel medyanın yitimi, YouTube kanallarının alanını güçlendirirken ‘özgürleştirici’ etkisi olmasını bekleyeceğimiz bu gelişmenin de gücü sınırlı kaldı. Çünkü yukarıda tarif ettiğimiz muhabir tipinden caymak, genel spor ikliminden azade olmayan YouTube izleyicisi üzerinde de geçer akçe değildi. 

Bu yüzden işini nispeten tarafsız, profesyonel ve yetkin şekilde yapabilen yorumcular gördük ama aynı şeyi muhabirler için söylemek mümkün olmadı. Üstelik kulüp yönetimleri ya da kulüplere yakın iş insanları, arkasında büyük bir sermaye grubu olmayan bu kanalları çok daha kolay fonlayarak kendi yörüngelerinde kalmalarını sağlayabildiler. Bunun etkilerini, YouTube spor mecralarını yakından takip edenler hissediyordur.

Futbolda üç büyüklerin ve medyanın güncel tutumlarını besleyen bu eğilimler başta andığımız nefreti, haseti, kutuplaştırmayı, komplo teorilerini, çarpıtmaları büyüttükçe büyütüyor. Birini değiştirmeden diğerinde ilerleme beklemeyi imkânsızlaştıran bu vaziyet, kafası kesilmiş tavuk gibi gezinen öfkeli kalabalıkların kolayca güdülmesine yol açıyor. 

Gün geliyor bir amigo muhabir, gün geliyor bir yönetici kahramanlaştırılıyor. Ülke futbolunun ‘sürdürülebilir’ genel kalitesinde bir artış olduğunu söylemek güç ama en azından üç büyüklerin maçları -geçmişin aksine- yüksek bilet fiyatlarına rağmen doluyor. (Beşiktaş-Pendik maçı buna biraz şerh düştü gerçi) 

Bu da bu yazıda andığımız tüm sorunların bir şekilde kesiştiği memleketin genel politik durumunda futbolun üstlendiği ‘kaçış noktası’ rolünü özetliyor. “Bir oyun oynanıyor ve oyalanıyoruz” ama ne sportmenlikten ne adaletten ne de güzelliklerden bahsetmek mümkün. 

Göz kamaştıran bunca yıldıza rağmen sonumuz hayrola!