Hazırlayan: Cevat Kriket

Geçen hafta uluslararası konjonktürün güvenilmezliği nedeniyle 2032 İtalya-Türkiye ortaklığının belirsizliğine değinmiştik ki Akdeniz’deki savaş ortamı iyice keskinleşti. İsrail’in açık bir hapishaneye dönüştürdüğü ve bu insanlık dışı statüyü bir şekilde tüm dünyaya kabul ettirdiği Gazze Şeridi, ‘Aksa Tufanı’ operasyonuna yanıt adı altında bir kıyamet sahnesine çevrildi.

Hamas’ın saldırısının bedelini, ‘insan’ olarak görmediği Filistinli sivillere ödetmeyi devlet politikası olarak sürdüren Siyonist rejim, dünkü hastane bombardımanı dahil olmak üzere 7 Ekim’den bu yana işlenebilecek neredeyse tüm insanlık suçlarını 11 güne sığdırdı.

Bugüne kadar iki taraftan da ezici çoğunluğu sivil yaklaşık 5 bin kişinin hayatını kaybettiği savaşın daha da derinleşmesi, yayılması bekleniyor. Tarafların baş destekçileri konumundaki ABD’den, AB’den, İran’dan gelen mesajlar o yönde. Ve elbette Netanyahu ve bir savaş kabinesi olan ‘acil durum hükümeti’ de ülkede uzun süredir kendini sokaklarda hissettiren muhalif basıncı sindirmenin bir aracı olarak gördüğü bu ‘olağanüstü hâl’den gayet memnun.

Avrupa’nın berbat sınavı futbolcuları da susturuyor

Gazze Şeridi, sadece Filistinliler için değil insanlık onuru için tarihî günlerden geçerken kendini dünyanın merkezi ve sahibi kabul edenlerin diyarında geniş ölçekli bir ‘kurban suçlama’ vaziyeti hâkim. Yahudilere karşı -sadece II. Dünya Savaşı’nda değil- yüzyıllar boyunca işlediği korkunç suçların mahcubiyetinden öte politik ve ekonomik arka planlara sahip olan bu ‘korumacılık’ beraberinde sansürü ve en basit, temel taleplerin (örneğin “Sivilleri bombalamayın” demek!) antisemitizmle suçlanmasını getiriyor.

Fotoğraf: Bild

İnsanlık suçlarını bireysel özgürlükleri kısıtlayarak meşru kılmanın bize tanıdık gelmesi gereken bu örneği sadece Adania Shibli gibi yazarlara değil futbolculara da yaşatılıyor. 7 Ekim’den bu yana maalesef çoğunlukla Müslüman futbolculara bırakılan ‘barış’ mesajları, sivillerin İsrail ordusu eliyle öldürülmesine yönelik eleştirileri içerdiği anda hedefe konuyor.

Mainz forması giyen Anwar El Ghazi’ye, Bayern Münihli Noussair Mazraoui’ye gösterilen tepki 1930’larda aynı topraklarda Yahudi sporcuların sınırdışı edilmesine çok da uzak olmadığımızı hatırlatıyor. İki yıl önceki Filistin paylaşımıyla Arsenal’ın ‘sponsorlarla arasını açtığı’ konuşulan Mısırlı Mohamed Elneny de Avrupa’da forma giyip tepkisini açıkça ortaya koyan isimlerden biri oldu.

İçişleri Bakanı Suella Braverman’ın Filistin bayrağı sallamayı ‘saldırganca’ olarak tanımladığı bir ülkede bu bile “Cesur bir eylem” olarak değerlendiriliyor. Belli başlı birkaç ismin dışında Avrupa’dan gelen mesajların Arap/Müslüman futbolcular ve son dalgayla birlikte kariyerine Körfez ülkelerinde devam edenlerden ibaret olması yükselişte olduğu iddia edilen sporcu aktivizmi adına üzücü.

Mazraoui (Fotoğraf: Bayern Münih)

Savaşın devam etmesi ve yayılmasıyla bu eğilimin Mazraoui örneğinde olduğu gibi ‘sınırdışı taleplerine’ kadar varması, Avrupa futbolunda boy gösteren Müslüman futbolcuların Körfez’e kaçışını hızlandıracaktır. Bu da kıta futbolu için kesinlikle iyi bir haber değil.

İş yine Cantona’ya düştü

Avrupa merkezli futbol dünyası büyük oranda sessizliğe ve hatta sivil katliamlarında taraf seçmeye savrulmuşken tarihin doğru tarafında yer almak bir kez daha Eric Cantona’ya düştü.

O hâlde onun Najwa Zebian’dan alıntılayarak yayımladığı mesajını biz de yaygınlaştıralım: “Filistinlilerin insan haklarını savunmak Hamas destekçisi olduğunuz anlamına gelmez. ‘Özgür Filistin’ talebi Yahudilerin gitmesini istediğiniz ya da antisemit olduğunuz anlamına gelmez. ‘Özgür Filistin’ demek 75 yıldır temel insan haklarından mahrum yaşayan Filistinlilerin İsrail ablukasından kurtulması demektir. ‘Özgür Filistin’ demek yarısı çocuk 2.3 milyon Filistinliyi dünyanın en büyük açık cezaevinde hapsetmeyi sona erdirmek demektir. ‘Özgür Filistin’, İsrail devletinin uyguladığı apartheid’a son verilmesi demektir. ‘Özgür Filistin’, kendi toprakları üzerindeki temel altyapının kontrolünü Filistinlilere vermek demektir.”