Sayı: 192 - Ortalama okuma süresi: 8 dakika (1.897 kelime)

Wimbledon 2024: Paolini’nin dünyasında yaşıyoruz

Hazırlayan: Cem Pekdoğru

Jasmine Paolini, 2024 Fransa Açık’a 12 numaralı seribaşı olarak gelmesine rağmen, birçok tenis izleyicisinin –en azından ara sıra büyük turnuvalara bakan ya da hayatlarının fonuna bir tenis maçı açmayı seven büyük çoğunluğun– onun ismini ilk kez bahse konu turnuvada finale çıktığında işittiğini tahmin ediyorum. Ve sonrasında kısa bir araştırmayla, Paolini’nin “çoktan” 28 yaşına geldiğini öğrenip bir çeşit düş kırıklığına uğradığını.

Fotoğraf: Depo Photos

Tenis sezonuna daha yakından bakan, Grand Slam dışındaki turnuvaları da takviminde işaretleyen izleyiciler içinse, kariyerinin büyük bölümünü radarın dışında geçirmiş ama son dönemde iyi bir form grafiği yakalamış, oyun stili toprak korta uygun bir İtalyan tenisçinin Roland Garros’ta finale çıkan bir yol bulabilmesi akıllara seza bir haber sayılmazdı. 2010’da burada kariyerinin ilk Grand Slam finaline çıkıp Samantha Stosur’ı mağlup eden Francesca Schiavone hafızanızda yer etmiş olabilir. (Schiavone ertesi yıl Fransa Açık’taki final başarısını tekrarlamış ancak kariyeri boyunca diğer üç majör turnuvada çeyrek finali hiç geçememişti.) Yahut 2024 Paris Olimpiyatları’nda Paolini’nin çiftlerdeki partneri olacak (oyun stili olarak da Paolini’yle kıyaslanması makul sayılabilecek) Sara Errani’nin 2012 Roland Garros finalisti unvanını taşıdığını hatırlatabiliriz. Errani ertesi yıl WTA sıralamalarında kariyer zirvesine çıkmış ve Mayıs 2013’te dünya 5 numarasına kadar yükselmişti. Tıpkı bugün Paolini’nin başardığı gibi.

Fotoğraf: Depo Photos

Kökleri anne tarafından Gana ve Polonya’ya uzanan 1996 doğumlu Paolini, 20. yaş gününü kutladığında WTA klasmanının 482. sırasında bulunuyordu. 2016 sezonunu 216 numara olarak kapattı, takip eden yılları ise dünyanın en iyi 168. ve 192. kadın tenisçisi olarak noktaladı. 2019’da ilk kez Top 100 içerisinde bir yer edindiğinde 23 yaşındaydı. 96, 96, 53, 62, 30. Geç serpilen sporcular sınıfına yazabileceğiniz Paolini’nin kariyerindeki tırmanışı bu yıl sonu sıralamalarından takip edebilirsiniz. Onun adını yeni duymuş olmanız, son beş yıldır WTA turunun en saygın oyuncularından biri olduğu gerçeğini gölgelemesin.

David Foster Wallace, 1996 yılında –o gün ATP klasmanının 79 numarası olan– Amerikalı tenisçi Michael Joyce’u sezon boyunca takip etmiş ve sonunda Esquire dergisi için modern tenisin bu çarpık standartlarıyla ilgili en güzel makalelerden birini kaleme almıştı. Makalenin açılış paragrafında Joyce’u tanıttıktan sonra şöyle yazıyordu Wallace:

“Örtük bir retorik varsayımı dillendirmek gerekirse, çok büyük ihtimalle, Brentwood/LA’den Michael Joyce’u daha önce hiç duymamışsınızdır. Florida’dan Tommy Ho’yu da. Aynı şekilde Vince Spadea, Jonathan Stark ya da Steve Bryan’ı da duymamışsınızdır – her biri yirmili yaşlarındaki Amerikalılar, her biri 1995 yılının bir bölümünde dünyada en iyi 100 sıralamasında yer aldılar. Keza dünyanın 68 numarası Jeff Tarango’yu da bilmezsiniz; tabii geçtiğimiz seneki Wimbledon’da milyonların gözü önünde geçirdiği talihsiz psikotik krizi hatırlamıyorsanız. 

Sizi bir alanda dünyadaki en iyi yüz kişiden biri olmanın neye benzeyeceğini hayal etmeye davet ediyorum. Herhangi bir alanda. Ben hayal etmeye çalıştım; oldukça güç bir iş.” (Sicim Teorisi, 2023, Siren Yayınları, s. 70.)

Fotoğraf: John Patrick Fletcher / Depo Photos

2024 Wimbledon Açık biterken, manşetlerde 21 yaşındaki fenomen Carlos Alcaraz’ın üst üste ikinci Wimbledon ve toplamda dördüncü Grand Slam şampiyonluğunu kutlaması vardı. Yeni ilah, önünde uzanan çim kortun diğer ucundaki 37’lik Novak Djokovic’i ilk iki sette hiç görmediğimiz derecede âciz durumlara sürükledi, üçüncü sette ise üç kez maç sayısından yararlanamadığı servis oyunundan yalnızca 20 dakika sonra kendini tazelemeyi başardı ve kariyerindeki dördüncü Grand Slam finalinde de korttan muzaffer ayrıldı. Alcaraz geçen yıl da aynı kortta, aynı rakibe karşı kazanmıştı belki ama bu maçtaki üstünlük, yeni çağın açılışını resmen ilan ediyor gibiydi.

Bu haftanın manşet yazısını Djokovic-Alcaraz finaline, yani “titanların savaşının” son perdesine ve sonrasındaki taç giyme törenine ayırmak muhtemelen daha çok ilgi çekerdi. Malum, tenis izleyicileri olarak, geride kalan yirmi yılı Roger, Rafael, Novak adlı üç dünya-dışı-varlığın kusursuzluk düzeyindeki rekabetine tanıklık ederek geçirdik. Bu kusursuzluğu çıplak gözle seyretmenin ruhu aşındırıcı bir tarafı da vardı. Onların rekabetinin göz kamaştırıcılığından olsa gerek, çoğu zaman –Wimbledon’a duygusal bir biçimde veda eden– Andy Murray’nin ustalığı dikkatimizden kaçıyordu. Yine de bugünlerde görüyoruz ki, Murray hem saha içinde hem saha dışında başardıklarıyla kitlelerin takdirini ve haklı övgüsünü fazlasıyla toplamış durumda.

Fotoğraf: Ciro De Luca / Depo Photos

Sözü Wallace üzerinden yeniden Paolini’ye getirelim. Joyce ile beraber dünyayı turlarken Wallace, Kanada Açık öncesi çalışmalarında birbirlerine öylesine top atan Jakob Hlasek ile Marc Rosset’ye tesadüf eder:

“Yine de ana tablodaki çoğu oyuncu, pek tanınmayan meçhul isimlerdir. Örnekse, Jakob Hlasek; bu sabah Stade Jarry’ye vardığımda antrenman kortlarından birinde İsviçreli Marc Rosset ile birlikte çalışmalarına rast geldiğim bir Çek. Onları fark ediyorum ve sırf Hlasek ve Rosset’yi izlemesi çok keyifli olduğu için yanlarına geliyorum; bu noktada kim olduklarına dair hiçbir fikrim yok. Geri çizgiye groundstroke çalışıyorlar –Rosset’nin forehand’ine karşılık Hlasek’in backhand’i– her top çekül çizgisini takip edercesine düz bir seyir sürüp köşe noktasının ancak bir iki santim uzağına düşüyor, profesyonelleri çalışırken izledikçe ayırt etmeye başladığım o metanetli kayıtsızlıkla hareket ediyor oyuncular: birinci viteste çalışan çok güçlü birer motor gibi. Jakob Hlasek, 1.88 boyunda ve [Amerikan futbolundaki] halfback fiziğine sahip. Lendl’ı andıran bir tek el backhand’i var ve onu antrenman yaparken seyretmek, muhteşem bir sanatçıyı çalakalem eskiz çizerken seyretmek gibi. Gözlerimi kırpmam gerektiğini sürekli kendime hatırlatmak zorunda kalıyorum. (…) Hlasek’i antrenman yaparken seyrettiğimde bu profesyonellerin ne kadar iyi oldukları muhtemelen ilk defa gerçek anlamda kafama dank etti, çünkü Hlasek öylesine oynarken bile hayatımda gördüğüm en etkileyici oyuncuydu. Bu yazıyı okuyan tek bir kişinin bile Jakob Hlasek ismini duymuş olması beni şaşırtır. Televizyon kanallarının Grand Slam finallerine ve dünyanın en iyi beş oyuncusuna duyduğu saplantılı ilginin çarpık standartlarına göre, Hlasek nal toplayacak bir oyuncu sadece.” (Sicim Teorisi, 2023, Siren Yayınları, ss. 72-74.)

2024’e profesyonel bir çim kort turnuvasının ana tablosunda hiç maç kazanamamış bir tenisçi olarak giren Jasmine Paolini’nin Wimbledon’da finale çıktığı haberini almak, herkes ama herkes için, “akıllara seza” bir gelişmeydi. Önce haziran sonundaki WTA 500 turnuvası Eastbourne International’da Elise Mertens ve Katie Boulter’ı saf dışı bırakarak yarı finale çıktı ve kariyerinde bir ilki gerçekleştirdi. No Challenges Remaining podcast serisinden aşina olabileceğiniz tenis yazarı Courtney Nguyen, Eastbourne öncesi çim kort oyununa hiç güvenmeyen Paolini’yi yüreklendirmek için kurduğu bir cümleyi ve aldığı karşılığı şöyle hatırlıyor: “Ona ‘Sende bir Rafa forehand’i var; o bunu çim kortta güvenilir bir silaha dönüştürmenin bir yolunu bulmuştu’ dediğimde Paolini, kahkahasına engel olamadı: ‘Evet, tabii, Rafa ve ben!’”

Paolini’yi Wimbledon finalinde mağlup eden Barbora Krejcikova (Fotoğraf: Stephen Lock / Depo Photos)

Wallace’ın bir başka ünlü makalesinde (“Tracy Austin Nasıl Kalbimi Kırdı?”) yakındığı derinlikten uzak, sıkıcı ve sıradan sporcu demeçlerine tepki olarak doğmuş gibi görünen, Wallace’ın kalbini kırmayacak bir tenisçi Jasmine Paolini. Söyleşinin geri kalanında kurduğu bazı cümlelere bakınca (“Bu kortta nasıl oynanması gerektiğini anladığımı zannetmiyorum”, “Çim kort tuhaf bir yer, orası kesin. Bazen iyi, bazen kötü. Bazen eğleniyorum, bazen sadece ağlamak istiyorum”) Paolini’nin de bu finale pek ihtimal vermediğini düşünebilirsiniz. Bianca Andreescu, Madison Keys, Emma Navarro gibi güçlü isimleri eleyerek çim kort ve Wimbledon rekorunu (bu seneye kadar 3 maçta 3 mağlubiyet almıştı) tuzla buz eden Paolini’nin karşısına yarı finalde, gelecek vadeden bir junior oyuncusu olarak henüz erken yaşlarında tanıdığımız ve çoğunlukla o vaatleri yerine getiremeyişini izlediğimiz Donna Vekic çıktı. Tıpkı Paolini gibi Vekic de bir Grand Slam yarı finali oynamak için 28 yaşına kadar beklemek zorunda kalmıştı.

Paolini’nin aynı sezonda Roland Garros’tan sonra Wimbledon’da da final oynayarak adını yazdırdığı görkemli listeden bu yazıda bahsetmeyi gereksiz buluyorum. Ya da o final maçında Barbora Krejcikova’ya mağlup olduğu gerçeğinden. (Kapsül Pazar’ın son sayısında kadınlar final maçıyla ilgili Alp Ustaoğlu’nun güzel yazısını bulabilirsiniz.) Ama 2024 Wimbledon geride kalırken sadece bir maç izleme hakkınız olsaydı, size Alcaraz-Djokovic finali yerine, 2 saat 51 dakikayla Wimbledon tarihinin en uzun süren yarı final maçı rekorunun yeni sahibi olan Paolini-Vekic kapışmasını ve finalisti belirleyen olağanüstü tie-break’i tavsiye edeceğimi belirtmek isterim. Top 100 içerisinde tutunmaya çalışan, ismini ilk kez duyduğunuz bu oyuncuların Wallace’ın tabiriyle “Nal toplayacak oyuncular değil, metanetli bir kayıtsızlıkla hareket eden muhteşem sanatçılar” olduklarını bir kez daha kendimize hatırlatmamız için.

son söz: euro 2024

Fotoğraf: Depo Photos

2024 Avrupa Futbol Şampiyonası, pazar günü Berlin Olimpiyat Stadı’nda oynanan final maçıyla nihayete erdi. Turnuvanın başından beri oynadığı futbolla beğeni toplayan İspanya’nın, İngiltere’yi 2-1 mağlup ederek kupaya uzanması birçokları tarafından “futbolun kurtuluş günü” olarak kutlandı. Aslına bakılırsa İngiltere de son iki maçta “turnuva futbolu” şablonundan sıyrılmış, Gareth Southgate’in kanat bekli dizilişini yeniden vitrine çıkarmasıyla birlikte giderayak futbolseverlerin ağzına bir parmak bal çalmıştı. Şampiyonanın en değerli oyuncusu seçilen Rodri’yi final maçının ilk devresi sonunda sakatlık nedeniyle kaybetmesine rağmen İspanya, Nico Williams ve Mikel Oyarzabal’ın golleriyle sonuca ulaştı. Şampiyona boyunca Southgate’in “süper yedek” olarak kullanmayı yeğlediği Cole Palmer’ın golü İngiltere’yi bir nebze ümitlendirdi ama daha fazlasına yetmedi.

Kapsül Spor’da beş haftadır EURO 2024 gündemi birincil odağımız oldu. Türkiye’nin beklentileri aşan çeyrek final yürüyüşünü, çoğu zaman saha içinden saha dışına taşan tartışmaları, futbol teknokratlarının icadı “turnuva futboluna” karşı Luis de la Fuente’nin sahaya sürdüğü antitezi ve daha fazlasını konuşmak için her çarşamba burada buluştuk. Öyleyse, bir yaz turnuvası geleneğini de yerine getirip EURO 2024’ün kişisel bir “altın karmasını” dizerek vedamızı yapalım.

Kaleci: Giorgi Mamardashvili (Gürcistan)

Defans: Stefan Posch (Avusturya), Jaka Bijol (Slovenya), William Saliba (Fransa), Ferdi Kadıoğlu (Türkiye)

Orta Saha: Fabian Ruiz (İspanya), Rodri (İspanya), Dani Olmo (İspanya)

Forvet: Lamine Yamal (İspanya), Jamal Musiala (Almanya), Nico Williams (İspanya)

gündem

Fotoğraf: Billy Ceusters / A.S.O.

2024 Fransa Bisiklet Turu’nun tamamlanmasına beş etap kaldı. Tour de France, Paris’in ev sahipliğindeki Olimpiyat Oyunları nedeniyle tarihinde ilk defa farklı bir şehirde, Güney Fransa’daki Nice’te son bulacak. Genel klasmandaki Tadej Pogacar dominasyonu sürerken, ikinci sıradaki Jonas Vingegaard sarı mayoyu 3 dakika 9 saniye geriden takip ediyor. Remco Evenepoel, Pogacar’ın 5 dakika 19 saniye gerisinde. Bu üçlüyle rekabet edebilecek tek isim gibi görünen Primoz Roglic ise 12. etaptaki kazanın ardından Tour’a veda etti. 

ABD’nin ev sahipliğinde yapılan 2024 Copa America’nın şampiyonu, otoritelerin favorisi Arjantin oldu. Final maçında Kolombiya’yla karşı karşıya gelen Arjantin, ikinci uzatma devresinde Lautaro Martinez’in ayağından bulduğu golle üst üste ikinci Copa America zaferine uzandı. Lionel Messi, 64. dakikada sakatlığı nedeniyle oyundan çıkmak zorunda kaldı.

• Copa America, Arjantin’in şampiyonluğundan ziyade iki saha dışı olayla gündemi bir süre daha meşgul edecek gibi görünüyor. Birincisi, bilet almamış taraftarların Hard Rock Stadium girişinde yarattığı izdiham nedeniyle oluşan büyük güvenlik problemi ve bunun ABD, Kanada ve Meksika ev sahipliğinde düzenlenecek 2026 Dünya Kupası’na dair ortaya çıkardığı yeni soru işaretleri. İkincisi ise, şampiyonluğu kutlayan Arjantin oyuncularının bu esnada 2022 Dünya Kupası finalinde rakipleri olan Fransa’ya dair ırkçı ve ayrımcı tezahüratlara eşlik ettiğini gösteren videonun Enzo Fernandez’in paylaşımıyla dolaşıma girmesi. Fernandez, konuyla ilgili bir özür metni yayınlamasına rağmen, kulübü Chelsea ve FIFA tarafından bir cezai yaptırımla karşılaşması kuvvetle muhtemel gözüküyor.

2024 FIBA Kadınlar 20 Yaş Altı Avrupa Şampiyonası’nda şampiyon, finalde İspanya’yı 83-75 mağlup eden Fransa oldu. Grubundan ikinci sırada çıkan Türkiye, Son 16 turunda İsrail’i elemeyi başardı ancak çeyrek finalde Fransa’ya son topta (66-67) mağlup oldu. Ekrem Memnun yönetimindeki millî takımımızda Emlak Konut’tan Berfin Sertoğlu ve NCAA takımlarından Louisville Üniversitesi’nin formasını giyen Elif İstanbulluoğlu performanslarıyla dikkat çekti.

Süper Lig’de 2023-24 sezonunun maç fikstürü belli oldu. Geçen yıl denizaşırı bir yılan hikâyesine dönen Süper Kupa maçı ise –bir aksilik yaşanmazsa– 3 Ağustos’ta İstanbul Atatürk Olimpiyat Stadı’nda yapılacak ve Galatasaray ile Beşiktaş’ı karşı karşıya getirecek.

kapsül spor öneriyor

Makale: 5 Temmuz’da hayatını kaybeden Fransız bisiklet efsanesi Raphael Geminiani, eski dostu ve takım arkadaşı Fausto Coppi’yi anlatıyor.

Makale: Hayatı boyunca birçok sosyal bariyerin yıkılmasına ilham veren NBA efsanesi Spencer Haywood, 1968 Mexico City Olimpiyatları’nı hatırlıyor.

Belgesel: Al Jazeera’nın People and Power ekibi, “Fransa’nın Olimpik Kumarı” isimli yeni belgesellerinde, 2024 Paris Olimpiyatları’nın Fransa ve gezegen için maliyetini ortaya döküyor.

TV: Netflix’in geçen yıl yayınladığı ve beğeni toplayan NFL odaklı serisi Quarterback’in yapımcıları, yeni Amerikan futbolu sezonu yaklaşırken bu kez Receiver ile karşımızda.

YouTube: Serie A tarihinin en golcü isimlerinden Ciro Immobile, Beşiktaş formasıyla Türkiye’de neler yapabilir? Spor yorumcusu Mustafa Demirtaş değerlendiriyor.

Podcast: Hollywood’un önemli oyuncu, yönetmen ve yapımcılarından Ben Stiller, bisiklet tutkusunu ‘Watts Occurring’in yeni bölümünde Geraint Thomas ve Luke Rowe’la paylaşıyor.